از کشمکش کف تو می لاله گون کشید

دامن کشیدن تو ز دستم به خون کشید

پر منفعل دمید حبابم درین محیط

جیبم سری نداشت که باید برون کشید

بیش ازدمی به همت هستی نساخت صبح

باری ست انفعال که نتوان فزون کشید

نیک و بد جهان هوس آهنگ جان کنی ست

ما را صدای تیشه به این بیستون کشید

قد خمیده ضامن رفع خمار کیست

تا کی توان می از قدح سرنگون کشید

چشمت به عالم دگر افکند طرح ناز

از ساغری که می کشد آخر جنون کشید

عریان تنی رسید به داد جنون من

تا دامنم ز زحمت چندین فنون کشید

موهومی ام ز تهمت ایجاد بازداشت

مشق عدم قلم به خط کاف و نون کشید

آخر شکست چینی دل بر ترنگ زد

موی نهفته سر ز خمیرم کنون کشید

دست شکسته ام گل دامان یار کرد

نقاشم انتقام ز بخت نگون کشید

بیدل سواد نامه سیاهی نداشتم

خطی چو سایه بر ورقم طبع دون کشید